Planning.. maar dan net even anders :$

Hierbij weer een update van de avonturen in Australië. Zoals sommige al op facebook of hyves gelezen zullen hebben, lopen onze plannen net even iets anders dan gedacht, maar daar lezen jullie straks meer over!

Mijn laatste verhaal eindigde met de maandag en dinsdag kalveren voeren. Woensdag was ik lekker een daagje vrij, en heb ik weer een poging gedaan om verder te gaan met mijn verslag. Dit werd me niet lang gegund, want Martin had een koe met melkziekte en moest hem een infuus geven. Hij had hierbij hulp van Tristan en Helen, maar ze kregen het niet voor mekaar dus werd ik erbij geroepen. De koe spartelde een beetje tegen, dus ik ging op z’n nek zitten zodat hij niet overeind kon komen. Tristan voor wie dit de allereerste dag op een farm was, wist niet wat hij zag en dacht echt.. wat een lomp mens, dat hij het zelfs op mijn afscheidskaartje geschreven heeft;)

Vervolgens zouden Anke en ik met Tristan, een Ierse vriend van Martin die dinsdagavond was gearriveerd om ook een maandje of 3 op de farm te komen werken, boodschappen gaan doen. Nog geen 5 minuutjes onderweg of onze auto werd veel te warm. Gestopt, de moterkap open geklapt en geconstateerd dat één van de slangen naar de radiator lucht zoog. We hebben hem af laten koelen en opnieuw een stukje gereden, maar verder dan een minuut kwamen we niet en hij was alweer warm. Vervolgens Martin gebeld en deze heeft ons naar huis gesleept. We hebben op onze roadtrip van afgelopen week ook heel veel geluk gehad want sinds we terug zijn mankeert er van alles aan de auto(afgebroken radiatorslang, lege accu, missende riem om de accu op te laden).

Vervolgens met Helen’s auto alsnog de boodschappen gedaan en maar weer bewezen dat meiden, Anke en ik, veel sneller kunnen shoppen dan mannen, Tristan en Martin. We hadden namelijk in 15 min alles bij elkaar en de jongens deden wel 25 min over veel minder!

Donderdag was ik ingepland op dairy en dit verliep allemaal voorspoedig tot ik om 07.00 constateerde dat Rob er nog steeds niet was om de kalveren te voeren. Ik naar Elaine gelopen en zij is hem gaan bellen. Hij was ziek, dus Elaine vroeg mij om naast Dairy ook de kalveren te voeren. Hoewel dit in de drukte van de afkalfperiode gek zat is, toch maar gedaan. Hierdoor schoot het ontbijt er bij in, maar gelukkig was Anke zo lief om mij wat te brengen, en mij na het melken te helpen met kalveren voeren. Voordat we klaar waren was het alweer tijd om te gaan melken en was er voor lunch ook maar 5 minuutjes tijd tijdens het melken. Anke zo ’s middags de kalveren voeren, maar ik heb haar hier tussendoor ook bij geholpen. Toen ik de laatste koeien aan het behandelen was belde Anke dat ze gevallen was met een kalf(hoe ze dat voor mekaar gekregen heeft is me nog steeds een raadsel;)) en erg veel last van haar rug had. Ik heb daarom ook nog de laatste kalveren gevoerd. Inmiddels was het dus een dag van 5.00 tot 20.00 met 5 min lunch pauze.. lang genoeg gewerkt dus.

Vrijdag was ik weer vrij en dus eerst maar wel verdiend uitgeslapen. Anke was ook vrij, maar inmiddels wat ziek geworden. ’s Avonds was ik heel fanatiek begonnen met koken maar kwam Garry met de uitnodiging om bij hem wat te gaan eten en drinken dus het eten maar laten staan. Hoewel ik Anke niet graag alleen wou laten, kon ik de verleiding niet weerstaan om mijn laatste weekend in Busselton uit te gaan. Anke zou in Helen’s bed gaan slapen bij Elaine, zodat ze niet alleen was. Toen we haar daar brachten hebben we toch maar besloten dat ze met Elaine een bezoekje ging brengen aan de dokter.

Vervolgens met Helen en Anne naar Garry, Tristan en Martin gegaan die alvast naar Busselton waren gegaan. In Garry’s huis wat gedronken en vervolgens naar de Esplanade waar we erg veel lol en een gezellig feestje hebben gehad.

Tussentijds ook met Anke aan het smsen geweest en die was niet met een pilletje naar huis gestuurd zoals we gehoopt hadden, maar met de ambulance naar Bunburry gebracht, een grotere plaats met een groter ziekenhuis. Daar is ze vervolgens de volgende morgen rond een uurtje of 11 geopereerd en hebben ze haar blinde darm verwijderd en haar 5 liter aan vocht via een infuus hebben gegeven omdat ze uitgedroogd was.

Deze zaterdag was ik ingepland op kalveren voeren en Rob had besloten mij te komen helpen omdat het zo druk was. Dit was erg fijn want ik werd geveld door een buikgriep die al weken over het bedrijf rondsloop. Half ziek, half smsend met Anke die geopereerd was en ook nog kalveren voerend de morgen door gekomen. Omdat Martin die eigenlijk On Dairy was, geveld was door het zelfde virus op zaterdag en zondag was het een lekkere chaos. Rond een uurtje of 12 pas klaar met alles en snel gedouched om bij Anke op ziekenbezoek te gaan met Elaine en Helen. Zelf werd ik in de auto alleen maar zieker en zieker zodat ik niet echt het gezelligste ziekenbezoek was..

Eenmaal weer terug kwam Helen mij gelukkig helpen met kalveren voeren. Ook zondag heb ik 2x dit samen met Helen gedaan waar ik erg blij mee was omdat ik nog steeds niet topfit was! Zondagavond moest ik nog een dood kalf wegbrengen naar ‘deadpit’ midden in het bos. Het begon al te schemeren toen ik wegreed en was dus pikdonker toen ik aankwam met de quad bij het bos. Ik ben niet bang aangelegd, maar is toch wel een beetje eng als je met een dood kalf in je karretje in het donker alleen door een bos rijd waar je allemaal enge geluiden van slangen, vossen en kangaroo’s hoort. Heb dan ook 6 kangaroo’s voor de quad weg zien springen wat wel weer een heel cool gezicht is.

’s Middags mocht Anke naar huis, en is Elaine haar opgaan halen. Maandag had ik vrij dus zustertje gespeeld voor Anke en met Helen naar Busselton geweest om wat gezonde en lekkere dingen voor Anke te halen. Ook dinsdagmorgen had ik nog vrij dus onze hele reis gaan cancelen en Anke ook een uurtje meegenomen naar de Haddonshuis voor internet. ’s Middags was ik weer On Dairy.

Dit was ook woensdag het geval. Mijn laatste werkdag al weer! Het blijft toch raar om na 9 weken langzamerhand afscheid te nemen van de werkzaamheden en het bedrijf. Inmiddels waren er ook nog 2 Franse jongens bij gekomen; Aurelien en Kevin, en was ik inmiddels één van de langst werkende op het bedrijf! Woensdag hadden we een diner bij Elaine en Neville als afscheid voor Anke en mij. Gezellig gegeten met z’n alle en een biertje gedronken.

Donderdag onze laatste kleren gewassen en nog wat voor mijn verslag gedaan. Natuurlijk hadden wij de pech dat wanneer je kleren droog wil hebben het net slecht weer wordt en gaat regenen. Net als vrijdag overigens dat de eerste dag echt Nederlands weer was. Normaal als we wat regen hadden, waren het slechts buien van maximaal een half uurtje en vervolgens weer zon. Nu was het echt de hele dag druilerig en winderig. Tijd om te vertrekken dus.

Onze planning was om donderdag met de bus naar Fremantle te gaan een voorstadje van Perth om dat nog een dagje te bekijken en vrijdag Perth te bekijken en vervolgens te vliegen. Omdat Anke nog te zwak was om te reizen heeft Elaine ons vrijdag rond 16.30 weggebracht naar het vliegveld in Perth waar we rond 19.15 arriveerden. Hier ingecheckt en gewacht. Ons vliegtuig zou om 22.05 vertrekken maar had een half uurtje vertraging.

Rond 4.15(na een 4 uur durende vlucht want we gaan ook nog 2 uur in tijdzone vooruit, nu dus 8 uur verschil met NL) zijn we geland in Cairns. Ik had heel veel geluk, want het was een vliegtuigje met 6 stoelen per rij, en dus 3 aan elke kant met een gangpad in het midden. Ik was de enige in het vliegtuig die 3 stoelen voor zich alleen had dus kon mooi languit slapen op de andere stoelen:) Hoewel je daar ook wel wat stijf en stram van wordt, maar het is beter dan rechtop slapen!

In Cairns een taxi genomen naar ons hostel en daar lekker ons bed ingekropen. Dan denk je natuurlijk enorm moe en gaar te zijn.. lig je beide om 5.30 klaar wakker in bed. Rond 9.30 stond de wekker weer want we hadden afgesproken met Emmy, een meid die vorig jaar is afgestudeerd in Dronten, en haar laatste dag in Cairns had. Hier wat mee gedronken en ontbeten. Vervolgens Cairns een beetje verkent en de souvenirwinkeltjes bekeken.

Onze eigenlijke planning was: Cairns, Cape Tribulation, Whitsundays, Townsville, outback, Alice Springs en Sydney. Omdat Anke nog steeds rust moet houden en niet veel sportieve activiteiten aan kan, ze mag ook niet meer dan 5 kilo tillen(Arme ik, want ik ben dus het slachtoffer om haar backpack te dragen)hebben we alles gecanceld. Ons plan is om rustig aan te doen in Cairns, en zien wat ze aan kan. Dit bleek nog niet veel te zijn want zondagmorgen zouden we van een 2 persoonskamer verhuizen naar een 4 persoonskamer dus dit moest gebeuren voor 10 uur ’s morgens. Anke werd ziek wakker, dus heeft alleen haar zelf verplaatst en ik alle spullen naar een kamer 2 verdiepingen hoog! Omdat we nog wat boodschappen moesten doen in de stad ben ik dit ’s middags alleen gaan doen, en toen ik terug kwam was Anke echt heel erg ziek en had veel buikpijn.

Omdat we bang waren dat er binnenin misschien iets kapot zou zijn aan hechtingen ofzo heb ik de ambulance gebeld. Eén tip.. zorg dat je in Australië nooit een hartaanval krijg, want het kost je ongeveer een kwartier om de ambulance te bellen en alle vragen te beantwoorden. Deze kwam uiteindelijk en hebben ons meegenomen naar het ziekenhuis rond een uur of 16.00. Na alles uitgebreid getest te hebben, een röntgenfoto van haar buik, bloed- en urinetest en 30 keer haar bloeddruk en temperatuur, konden ze niks vinden en mochten we naar huis nadat ze zowaar een electrolytenmix opgedronken had(toen de dokter dat zei, schoot ik in de lach, want wat deed me dat aan de kalveren denken).

We liepen naar buiten waar een rij met taxi’s stond te wachten maar net voor de taxi werd Anke heel duizelig en kon nog net zeggen: ‘Je moet me vast houden’. Ik haar vast gepakt en voor ik wist hing ze in m’n armen als een dood vogeltje. Omdat ik haar niet kon houden voorzichtig op de grond laten zakken in een zit houding en haar vast gehouden. De taxichauffeur zat ons dom aan te gapen vanuit de taxi, dus ik hem gevraagd of hij alstublieft een dokter binnen wilde gaan halen, we stonden tenslotte nog midden voor de ingang van het ziekenhuis. Met een zuster Anke in een rolstoel getild en weer terug naar binnen gereden waar ze haar vervolgens aan de hartbewaking en allerlei andere testen en apparaten hebben onderworpen. Dat was wel even schrikken.. Toen Anke’s knappe dokter(echt een lekker boefje) weer langskwam wist hij niet wat hij zag en voelde hij zich heel schuldig natuurlijk! Het bleek een combinatie te zijn van de morfine die ze Anke pijnstillend hadden gegeven en een beetje uitdroging. Elke keer als Anke opstond kelderde haar bloeddruk en daarom besloten ze haar een nachtje ter observatie te houden. Ik rond 23.30 in een taxi naar het hostel gestapt en daar nog wat gegeten en gaan slapen.

Ik had m’n wekker op 8.30 gezet, maar werd gelukkig 5 minuten eerder wakker gemaakt door Anke die ze alweer naar huis gestuurd hadden. ’s Morgens niet veel gedaan en ’s middags een uurtje naar de Lagoon geweest. De Lagoon is een soort van zwembad met groot grasveld waar je super lekker kan zonnen. In de Oceaan kan je hier namelijk niet zwemmen want de kans op haaien ect. is erg groot. Hier hebben we een uurtje in de zon gelegen en weer teruggelopen. Dit koste haar erg veel energie want ze had geen energie meer om gezellig met mij te eten. Dinsdag hetzelfde gedaan maar toen 2 uurtjes naar de Lagoon geweest en ’s avonds wat pasta gegeten.

Vandaag zijn we vanmorgen even in het mega shoppingcentre geweest aan de overkant van de straat en daarna afgesproken met Monique, een meid die Anke ontmoet had tijdens haar reis. Hier lekker 2 uurtjes mee in de zon gelegen en daarna weer terug naar het hostel.

Dit zal morgen ook wel weer onze globale planning zijn, en we hopen vrijdag wat te ondernemen. Voorlopig boeken we niks meer vooraf, want het kost ons veel tijd en energie om alles te cancelen wat we hadden geboekt en al helemaal om het geld terug te krijgen. Dat zal dus wel een verzekeringsklusje worden als we terug in Nederland zijn.

We blijven nog een weekje in dit super gezellige en relaxoord en we vliegen op 1 juni naar Sydney waarvandaan Anke op 2 juni naar Nederland hoopt te vliegen, en ik op 7 juni.

Het verhaal is alweer te lang om nog een vergeten verhaaltje over ‘Fred’ te vertellen, maar die houden jullie nog te goed!
Groetjes vanuit het warme en zonnige Cairns,
Leanne

Ps. Foto’s zitten er dit keer niet bij, maar volgen de volgende keer weer!!